Zawsze dostawała czerwoną kartkę

Oczywiście z językiem to nie było tak łatwo, bo polski był jak łaciński, wszystkie te odmiany.Taki język teoretyczny. Najtrudniej było jednak gdy wchodziłam do jakiegoś sklepu, i zamiast dzień dobry słyszałam niecierpliwe: Proszę? Brzmiało to tak, jakbym komuś przeszkadzała w pracy. Tu wszystko było bardziej formalne niż we Włoszech, gdzie      od razu do ludzi młodych sprzedawca zwraca się na „Ty”. Wystarczy jednak odrobina czasu i polscy rozmówcy się ‘rozgrzewają” a dystans znika. Po dłuższej chwili jestem zaproszona do domu, do rodziców albo jak z rodziną mojej przyjaciółki, dla nich jestem jak córka, po odwiedzinach wracam zwykle ze słoikami i pełną torbą wszystkiego.

Dlaczego właściwie wyjechałaś z Włoch?

Podczas studiów dowiedziałam się od profesorki o kursie języka polskiego na Uniwersytecie w Rzymie.Zaczęłam chodzić na zajęcia, z czasem pojawiła się możliwość wyjazdu do polski w ramach programu Erasmus.To było wyzwanie ale w miarę bezpiecznie. Kraków to miasto położone nie tak bardzo na wschód i niezbyt daleko. Przyjechałam tu i po dwóch dniach byłam już w Krakowie zakochana. Miasteczko w Alpach, w którym się urodziłam było dla mnie zbyt małe.Rzym – wielki i chaotyczny. Kraków to miasto, które ma wszystko czego potrzebowałam i nadal można się w nim zgubić.

Jak przebiegał proces odnajdywania się w Krakowie pod względem języka i polskich realiów, które jednak różnią się od włoskich?

Oczywiście z językiem to nie było tak łatwo, bo polski był jak łaciński, wszystkie te odmiany.Taki język teoretyczny. Najtrudniej było jednak gdy wchodziłam do jakiegoś sklepu, i zamiast dzień dobry słyszałam niecierpliwe: Proszę? Brzmiało to tak, jakbym komuś przeszkadzała w pracy. Tu wszystko było bardziej formalne niż we Włoszech, gdzie od razu do ludzi młodych sprzedawca zwraca się na „Ty”. Wystarczy jednak odrobina czasu i polscy rozmówcy się ‘rozgrzewają” a dystans znika. Po dłuższej chwili jestem zaproszona do domu, do rodziców albo jak z rodziną mojej przyjaciółki, dla nich jestem jak córka, po odwiedzinach wracam zwykle ze słoikami i pełną torbą wszystkiego.

Jakiego słowa użyłabyś w stosunku do osób, które przyjechały do Polski by zamieszkać tu na stałe?

Jakbym chciała przestawić naszą rodzinę, to jesteśmy "nowi krakowianie".Sama się czuję raczej taką krakowianką z Włoch.

Prowadzisz życie zawodowe w dwóch różnych wymiarach, także tym artystycznym?

Tak, śpiewam od czasu do czasu w różnych miejscach, czasem to krakowskie sceny czasem kluby. ale Zasadniczo zajmuję się jednak marketingiem bo to daje mi stabilność. Wiesz, wszyscy to znają „kredyt na 30 lat, rachunki, dzieci” jestem dziś całkiem dobrze zintegrowana z tymi realiami - żartuje Debora Ranieri.