Dlaczego wybrałaś do naszej rozmowy właśnie „Makbeta”?

 - Kocham „Makbeta”, przyznaję się od razu. Jest to moja ukochana szekspirowska tragedia. Uważam, że niedoceniana. Może to wzbudzić pewne opory, bo wszystkim się wydaje, że jak to - „Makbet” niedoceniony? A ja uważam, że tak. Myśli się, że „Hamlet” jest taki filozoficzny, taki złożony,  precyzyjnie skonstruowany, ma tę wielość interpretacji, a „Makbet” to taka tam tragedia o zabijaniu i różnych innych potwornych historiach, które się dzieją, kiedy dążymy do władzy i jesteśmy bezwzględni. Uważam, że to jest bardzo gęsty i bardzo nieoczywisty tekst.

Co oznacza ta gęstość?

- Zaczęłabym od tego, że to jest tekst, który - troszeczkę tutaj nadużyję tego słowa, ale pozwolę sobie - bardzo gotycki. Tam jest dużo zjawisk paranormalnych. Zaczynamy przecież od wiedźm, mamy wiele takich sytuacji, w których, aby doprowadzić do jakiegoś czynu, i tu myślę oczywiście głównie o monologu Lady Makbet, ale nie tylko. Przywołuje się cały czas te mroczne moce i oczywiście to ma bardzo, bardzo wiele konsekwencji, bo wtedy naturalnie dochodzimy w jakimś momencie do kwestii płci, no bo jeżeli myślimy o kontekście historycznym, to myślimy także o tym, jak płeć była wówczas postrzegana.

 

No mamy 1606 rok, więc minęło sporo czasu od momentu, kiedy Szekspir usiadł i napisał…

- To jest kawał czasu i kontekst jest, jaki jest. Trzeba też powiedzieć, że udało się Szekspirowi stworzyć w Lady Makbet tak złożoną i tak przerażającą postać, że właściwie trudno jest ją interpretować. Jest też skomplikowana do zagrania; mówimy jednak o tekście dramatycznym, więc on siłą rzeczy również jest tekstem scenicznym, nawet w czasach współczesnych. Fotografie słynnych aktorek, które tę rolę odgrywały, bardzo często pozowane - gdzieś w atelier, nie na scenie. Aktorki są często są w anturażu posągowym; widzimy przerażającą i krwawą władczynię.

 

Ishbel Szatrawska – absolwentka teatrologii UJ, studiowała także filmoznawstwo oraz amerykanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i na Westfälische Wilhelms-Universität w Münster. Autorka dramatów Objects in Mirror Are Closer Than They Appear, Polowanie, Totentanz. Czarna noc, czarna śmierć, Kateriny brak oraz Wolny strzelec. Debiutowała w 2019 roku w e-antologii „Nasz głos” (wyd. Narodowy Stary Teatr w Krakowie), publikowała w „Dialogu”. Finalistka Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej, laureatka konkursu DRAMATOPISANIE organizowanego przez Instytut Teatralny w Warszawie. We wrześniu 2023, nakładem Wydawnictwa Cyranka, pod patronatem Krakowa Miasta Literatury UNESCO ukazała się jej pierwsza powieść zatytułowana Toń, którą uhonorowano nagrodą Krakowska Książka Miesiąca (styczeń 2024) i Wawrzynem – Nagrodą Literacką Warmii i Mazur (nagroda podwójna: kapituły i czytelników) w maju 2024. Powieść została także nominowana do Nagrody Conrada i znalazła się na longliście Nagrody Grand Continent 2023 i Nagrody Literackiej Nike 2024.