Podział zdobyczy - „Polska krwawi. Polska walczy” cz. II

OKUPACJA  SŁOWACKA  ( od 21 listopada 1939 do początku 1945 roku)

Jesteśmy dumni, że przyjaźń słowacko-niemiecką mogliśmy przypieczętować walką i krwią Słowaków” — oświadczył w przemówieniu 3 października 1939 roku słowacki minister propagandy Alexander Mach. 21 sierpnia ten sam polityk zapowiedział krwawy odwet na Polakach i wysunął wobec Polski roszczenia terytorialne. Młoda republika słowacka stanęła u boku Hitlera nie tylko ze względu na węgierski rewizjonizm, ale i w nadziei na zajęcie polskiej części Spisza i Orawy […]

I tak się stało po zakończeniu kampanii polskiej, na mocy porozumienia z Niemcami 21 listopada 1939 roku. Obszar państwa słowackiego został powiększony o 770 kilometrów i 35 tysięcy mieszkańców. Była to więc wielkość powiatu. Natomiast Słowacy podczas negocjacji z Rzeszą nie byli zainteresowani aneksją Podhala ani polskimi wioskami na południowych stokach Karpat, gdyż obawiali się polskiej irredenty. Zajęcia Spisza i Orawy nie nazywali aneksją, ani też nie uważali się za okupantów. Rządząca republiką Słowacka Partia Ludowa uważała się za spadkobierców tych słowackich polityków, którzy stali na stanowisku, że wszystkie ziemie znajdujące się na północy Korony św. Stefana muszą należeć do Słowacji […]

Władze słowackie uznały, że zdobyczne ziemie należy poddać szybkiej słowakizacji.

A.Chwalba  „ Polska krwawi. Polska walczy. Jak żyło się pod okupacją 1939 -1945 ” ( fragment) 

OKUPACJA  LITEWSKA   (27 października 1939 do 15 czerwca 1940 roku )

Po 17 września 1939 roku Wilno i Wileńszczyzna stały się łupem Armii Czerwonej. Ale okupacja sowiecka ledwie się rozpoczęła, a już dobiegła końca, co było następstwem układu podpisanego 10 października między Litwą a Związkiem Sowieckim. Moskwa przekazała Wilno i Wileńszczyznę Litwie na mocy „traktatu o pomocy wzajemnej i przyjaźni”. Ale za miły i hojny prezent Litwini musieli zapłacić zgodą na założenie na swoim terytorium kilku baz wojsk sowieckich, w których stacjonowało około 20 tysięcy żołnierzy. Oznaczało to, że formalnie niepodległa Litwa stała się faktycznie krajem zależnym od Moskwy, a obecność jej wojsk w każdej chwili mogła okazać się wstępem do aneksji. Niemniej radość ze zdobycia Wilna przesłoniła litewskim politykom prawdziwe cele sowieckiej polityki i 14 października litewski Seimas ratyfikował układ. […]

Dla Polaków zajęcie Wilna i Wileńszczyzny było aktem agresji prowadzącym do okupacji terytorium państwa polskiego, które zgodnie z prawem międzynarodowym dalej istniało. Natomiast Litwini uważali, że, po pierwsze, nie była to agresja, tylko przyjęcie terytorium, które darował Związek Sowiecki. Po drugie, zdaniem strony litewskiej, Litwa odzyskała tylko to, co do niej powinno należeć. Republika nigdy nie uznała inkorporacji Litwy w tym Wilna, do Rzeczypospolitej. Jej stolicą konstytucyjną było Wilno, a Polaków Litwini uważali za okupantów […]

28 października wojska litewskie dowodzone przez Vincasa Vitkauskasa wkroczyły do miasta. Na Górze Zamkowej na Baszcie Giedymina zawisła flaga litewska. Wilno stało się Vilniusem.

A.Chwalba  „ Polska krwawi. Polska walczy. Jak żyło się pod okupacją 1939 -1945 ” ( fragment)