I kiedy wrócił dziadek, zapytałam go, co trzeba robić i kim trzeba zostać, żeby móc obcować z takim pięknem, z takim ideałem. A on wtedy popatrzył na mnie i powiedział, że najlepiej to proboszczem w kościele Mariackim, albo… kustoszem.
I chyba wyznaczył moją ścieżkę życiową, bo rzeczywiście całe życie byłam kustoszem, teraz już emerytowanym.
Dziadek Antoni i Nowy Targ. Jaki miały wpływ na Ciebie?
Dziadek był taką postacią niezwykłą w Nowym Targu. W 1929 roku wybrał się swoim własnym samochodem, a wtedy na Podhalu, w Nowym Targu posiadanie samochodu wyznaczało jakiś status społeczny, na prywatną audiencję do papieża.
Dziadek był kolekcjonerem malarstwa. W domu, który już niestety nie istnieje przy ulicy Ogrodowej 36 w Nowym Targu, właściwie w każdym pomieszczeniu były obrazy Fałata, Malczewskiego, Wyspiańskiego, Wyczółkowskiego, Kossaka, Aksentowicza, Popiela. Żaden niestety nie trafił do mnie.
Czerwone szpilki na barokowych schodach
Ale Ty trafiłaś do Muzeum UJ. Znałaś kolejnych dyrektorów.
Miałam to wielkie szczęście, że mogłam pracować i obserwować pracę wszystkich dotychczasowych dyrektorów Muzeum Uniwersytetu Jagiellońskiego Collegium Maius: profesora Karola Estreichera młodszego, profesora Stanisława Waltosia i profesora Krzysztofa Stopki, z którym zrobiliśmy dwie wspólne wystawy.
O takie nietypowe przygody chciałam zapytać. Jak w szpilkach chodziłaś po gdańskich schodach. Jak zjechałaś po nich z fantazją i co było dalej?
Gdańskie, barokowe, bardzo cenne, kręte schody.
Chodziłam wówczas w wysokich, włoskich, czerwonych szpilkach. Zbiegałam po krętych schodach barokowych z XVIII wieku, przeniesionych z Pałacu Potockich, dębowych, wyślizganych. Straciłam równowagę, zaczęłam zjeżdżać. Wzięłam jeden zakręt, drugi. Koncentrowałam się na ratowaniu cennego obiektu, który trzymałam w ręce – porcelanowej zabytkowej filiżanki z podstawką. Nie kontrolowałam zjazdu. Na koniec wylądowałam na ogromnym stole, na którym znajdowała się przepiękna srebrna taca, wykładana zwierciadłem kryształowym.
Płaszcz królowej
Co działo się, kiedy do Collegium Maius przyjechała z wizytą Elżbieta II i Ty zostałaś sam na sam z jej garderobą.
To była pierwsza i jedyna wizyta królowej Elżbiety II z małżonkiem i świtą. A trzeba powiedzieć, że ubrana była w tak cudnej urody, ciemnozielony płaszcz. Rozkloszowany od ramion, lejący się. Gdy zostałam sam na sam z tym płaszczem, to uległam pokusie. Po prostu przymierzyłam go. Mało tego, poleciałam przed lustro i zaczęłam się kręcić. A płaszcz wirował, wirował, wirował. Derwiszowałam w płaszczu przed tym lustrem.
Podczas tej wizyty jako jedna z muzeum dostałam akredytację do auli Collegium Maius z aparatem fotograficznym. I te wszystkie zdjęcia, które są w prasie, składanie podpisu przez królową, moment, gdy profesor Waltoś podaje jej pióro, ujęcie prezydenta Kwaśniewskiego z żoną, są mojego autorstwa.
Lucyna Bełtowska. Collegium Maius. Z cyklu Powrót do miasta
Pan Gieniu
Były koronowane głowy, byli członkowie rządu. A le taką postacią, o której musimy powiedzieć, związaną z C o l legium Ma i us, był pan Eu geniusz St ernadel.
Pedel uniwersytecki, woźny, laborant. I przede wszystkim bliski przyjaciel Karola Estreichera.
Jak to się stało, że takie dwa różne światy: profesor Estreicher, dyrektor muzeum, z zacnego rodu i woźny uniwersytecki byli w bliskiej przyjaźni.
Byli rówieśnikami. Tak, pan Gieniu urodził się w 1906 roku w styczniu, profesor urodził się w marcu. A poznali się w klubie młodzieży robotniczej przy ulicy Dunajewskiego tuż po I wojnie światowej: student historii sztuki i pan Eugeniusz Sternadel, czeladnik tapicerski.
Robił wrażenie osoby, która tam zawsze była, od zawsze i na zawsze. Mieszkał przecież w takim małym mieszkanku.
Poczta i atrament czyli tajny kod
Tak. Pan Geniu był tym, który otwierał i zamykał wszystkie pomieszczenia Collegium Maius.
Koło godziny 14.00 pan profesor Estreicher pytał, czy Geniu poszedł już na pocztę? A niech po drodze nie zapomni kupić atramentu. Poczta w rozumieniu naszym wtedy, to były delikatesy w Rynku Głównym, gdzie pan Geniu nabywał buteleczkę jarzębiaku, ulubionego trunku profesora. A atramentem były łazanki albo pierogi z kultowej jadłodajni u Kapusty, na rogu św. Anny Jagiellońskiej.
I wtedy zaczynała się uczta, także duchowa.
Zaczynały się posiady. To dla mnie były to fantastyczne wykłady, kiedy profesor wspominał, co było przed wojną, a przede wszystkim wspominał czasy wojenne, rewindykacje, to jak znalazł się w bunkrze Hitlera, gdzie na podłodze znalazł „Mein Kampf”, który jest muzeum. A jak kopnął, to się otworzyła, tak profesor mówił, na którejś stronie i tam zobaczył kartkę. Podniósł ją, a to był rysunek ołtarza Mariackiego. Jak gdyby znak.
Lucyna Bełtowska. Z cyklu: Kot w Krakowie
Wyślij opinię na temat artykułu
Komentarze (0)
Brak komentarzy
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipisicing elit.
Amet architecto
asperiores deleniti dicta dolores earum illo iste
Posłuchasz nas
Kraków 101.6 MHz
Tarnów 101 MHz
Zakopane 100 MHz
Andrychów 98.8 MHz
Gorlice 97.4 MHz
Krynica-Zdrój 102.1 MHz
Rabka-Zdrój 87.6 MHz
Szczawnica 90 MHz
