Haftuje i wiesza firanki, choć urodziła się bez rąk. Anna Krupa przestrzega przed wyuczoną bezradnością

Mamy zdrowe, w pełni sprawne dzieci, a wychowujemy je na dorosłych z niepełnosprawnością.

Posłuchaj całej rozmowy z Anną Krupą i Emilią Krupą

Anna Krupa i Emilia Krupa są gośćmi Marzeny Florkowskiej

Mówi się tak czasem, że trzeba życie brać pełnymi garściami. Albo w życiu trzeba się rozpychać łokciami. Ale jak się żyje, kiedy nie ma się tych garści i nie ma się tych łokci do rozpychania się. Kiedy nie ma się rąk po prostu.

- Tak samo, tylko się bierze do koszyczka, dobre rzeczy oczywiście, bo te złe to się zapomina i rzuca się za siebie. A rozpycha się kolanami czasami, albo kopiąc w kostkę, żeby ktoś kapnął się, że jestem i żeby mnie dostrzegł. Lub, że jeżeli mu daję jakaś nauczkę na to, że robi coś źle.

Moi znajomi zawsze mówią, że bardzo ładnie „biję z cyrkla” i nie chcą nigdy dostać. To jest taki znak, że po prostu ktoś przesadza i powinien się uspokoić.

Nie chowa się pani w mysią dziurę i nie myśli sobie: trzeba się usunąć i być całkiem niewidocznym.

- Nie, nie. Ja jestem osobą społeczną, bardzo społeczną i mam dużo znajomych, dużo się kręcę, dużo wyjeżdżam i nie siedzę w domu.

Były momenty, w których dawało mi życie popalić i ludzie opowiadali takie rzeczy, że po prostu przychodziłam do domu i mówię mamie, no po prostu mi się serce kraju, nóż otwiera i nie wiem co mam robić. Przechodziło, brałam się za siebie i szłam dalej z uśmiechem i z radością.

Można przesiedzieć to życie i zmarnować to, co się ma, rozczulając się, mówiąc w dużym uproszczeniu, nad tym czego pozornie nie ma.

Co pani ma? Po pierwsze fantastyczną rodzinę, z której pani wyszła, choć się wcale nad panią tam nie rozczulano.

- Traktowano mnie jak każde dziecko, było nas sześcioro, więc rodzice nas kochali tak samo. Oczywiście każdego traktowali inaczej - według zasług, kompetencji i zalet czy wad, ale nie czuliśmy się wyróżniani i byliśmy po prostu kochani, byliśmy dobrą rodziną.

Teraz mam Emilkę, która jest moją małą cząstką i nawet może więcej niż rodziną. To jest osoba, z której jestem dumna, ponieważ potrafi sobie poradzić w życiu, nie siedzi sama z założonymi rękami, tylko szuka rozwiązań i jest bardzo aktywna, ambitna i cieszę się, że jest taka, że jest do ludzi i do życia.

Po pierwsze rodzina, po drugie studia, edukacja.

- Mam pracę, mam znajomych, mam przyjaciół, mam prawo jazdy i mogę zwiedzać świat, mam hart ducha i nie boję się tego, że chcę poznawać ludzi i świat. Zdrowie mam przede wszystkim i mogę się tym cieszyć, że nie muszę siedzieć w domu, tylko mogę to wszystko podziwiać i być z ludźmi.

Pracuje pani w szkole. Nie uraża pani, gdy dzieci przychodzą i pytają, dlaczego pani nie ma rąk?

- Nie, nie. Bardzo mało rzeczy uraża. Ja lubię proste pytania.

Zawsze mówię, że pytania nie są złe, tylko mogę nie udzielić na nie odpowiedzi. Wolę, kiedy dzieci czy dorośli podejdą, zapytają i uzyskają odpowiedź, a nie wymyślają jakieś dziwne historie za moimi plecami, które nie są prawdziwe.

Jest trochę taka tendencja, że nie wychowujemy hartując czy ucząc samodzielności.

- Tak i to jest według mnie tworzenie osób niepełnosprawnych z osób pełnosprawnych, ponieważ oni wiedzą, że wszystko dostaną na tacy, więc po co się mają starać? Po co robić i uczyć się skoro wszystko jest i będzie gotowe? Myślę, że gdyby moja mama tak mnie traktowała, tobym po prostu siedziała w domu i czekała aż ktoś mi poda jedzenie, ubierze, umyje. Myślę, że to nie o to chodzi.

Apel mam do opiekunów i rodziców osób pełnosprawnych, niepełnosprawnych - zadbajcie o pełnosprawność swoich dzieci, uczcie je samodzielności i hartu ducha. Trudności nie są czymś strasznym, rozwijają nas i pokonywanie ich tworzy dobrych ludzi w tym trudnym świecie.

Te stopy to są pani ręce, prawda? To znaczy gdyby nie stopy, życie byłoby bardzo trudne. Dba pani jakoś specjalnie o nie? Hartuje?

- Całe życie chodzę bez skarpet. Nie mogę ich zakładać ze względu na to, że brakuje chwytu i mobilności. Zakładam skarpety, kiedy jest minus 15 i stopa mi przymarza do pedału hamulca lub gazu w samochodzie.

Igra pani trochę z życiem - skakała pani ze spadochronem. Po co takie ekstremalne doświadczenia?

- Nie wiem. To było moje marzenie, które spełniłam. Duże wrażenie, skok w tandemie. Myślę, że jakbym to robiła sama, tobym nie wyskoczyła, bo otwarcie drzwi samolotu mnie sparaliżowało.

Pani Emilio, wiele osób myśli, że nie jest pani najlepszą córką, bo nie wyręcza mamy i nie pomaga jej nosić rzeczy, prowadzić samochód, obierać ziemniaki itd., itd. Więc jaka jest prawda?

- Prawda jest taka, że moja mama nie lubi, gdy się ją wyręcza. Wręcz nienawidzi tego, jak ktoś jej chce pomóc na siłę. Nie podam jej niczego (torebki, długopisu), dopóki mi o tym nie powie.

Czego panią mama nauczyła?

- Tego, że nie wolno być osobą, która wymaga wszystkiego od rodziców, znajomych. Najbardziej tego, że trzeba być samodzielnym i dążyć do celu zawsze, nawet jeżeli ciężko go osiągnąć.

Anna Krupa, Emilia Krupa, Marzena Florkowska

Autor:

Marzena Florkowska

Komentarze (0)

Brak komentarzy

Kultura

Sport

Muzyka

Audycje

Podcasty

Kontakt

Ramówka

Studia nagraniowe

Haftuje i wiesza firanki, choć urodziła się bez rąk. Anna Krupa przestrzega przed wyuczoną bezradnością

Komentarze (0)

Dodaj komentarz

Najnowsze

Ks. Stefan Moszoro - Dąbrowski - ormiańsko - argetyńskie dziedzictwo

Maturzyści, oto wasza ostatnia deska ratunku! Teatr Słowackiego pomaga przed egzaminem

Rusza kontrola kart szczepień. "Nie jest nastawiona na karanie"

Maturzyści, oto wasza ostatnia deska ratunku! Teatr Słowackiego pomaga przed egzaminem

Duch Teatru Bückleina wciąż unosi się nad Krakowem

Festiwal Zawodów w EXPO Kraków czeka na uczniów małopolskich podstawówek

Kwietniowe powiewy wiosny w Centrum Kultury Podgórza

Wybrano nowego dyrektora MOCAKu. "Posiada bogate doświadczenie zawodowe"

Duch Teatru Bückleina wciąż unosi się nad Krakowem

Haftuje i wiesza firanki, choć urodziła się bez rąk. Anna Krupa przestrzega przed wyuczoną bezradnością

Komentarze (0)

Dodaj komentarz

Najnowsze

Ks. Stefan Moszoro - Dąbrowski - ormiańsko - argetyńskie dziedzictwo

Maturzyści, oto wasza ostatnia deska ratunku! Teatr Słowackiego pomaga przed egzaminem

Rusza kontrola kart szczepień. "Nie jest nastawiona na karanie"

Maturzyści, oto wasza ostatnia deska ratunku! Teatr Słowackiego pomaga przed egzaminem

Duch Teatru Bückleina wciąż unosi się nad Krakowem

Festiwal Zawodów w EXPO Kraków czeka na uczniów małopolskich podstawówek

Kwietniowe powiewy wiosny w Centrum Kultury Podgórza

Wybrano nowego dyrektora MOCAKu. "Posiada bogate doświadczenie zawodowe"

Duch Teatru Bückleina wciąż unosi się nad Krakowem

Kontakt

12 630 61 01

Wyślij wiadomość

Wyślij opinię