Smak prostoty: Pielgrzymowanie z Dominikanami

Pielgrzymowali na Jasną Górę

Wyjątkowo liczna była grupa, która od 3 do 9 sierpnia szła wraz z ojcami dominikanami do cudownego obrazu Matki Bożej. Wiek pątników wahał się od kilku miesięcznych bobasów, po bardzo dojrzałe osoby. Sporą grupę stanowiła jak zwykle młodzież skupiona w duszpasterstwach prowadzonych przez krakowskich kaznodziejów ale pozostali uczestnicy zjechali się z całego kraju. Jedni wyruszają w drogę by prosić o pomoc w trudnych sprawach, inni by dziękować. Wielu chce po prostu zbliżyć się do Boga. Na trasie przemarszu są takie miejscowości jak Morawica, Witeradów, Niegowonice, Zawiercie, Myszków, Poraj, czy Brzeziny.

W grupie (nie bez kozery) zwanej pokutną, o. Adam Szustak wyjaśnia znaczenie ośmiu błogosławieństw. Między modlitwą a konferencją zapada cisza – nie dla odpoczynku i nie z braku pomysłów na konwersacje. To milczenie, w którym Bóg mówi wprost do serca. Relacja ze Stwórcą i z ludźmi przechodzi na inny poziom. Gdy zmęczenie daje się we znaki, temperatura w słońcu przekracza 40 stopni a wieczorny prysznic wcale nie jest pewnikiem, nie trudno o rozdrażnienie. Bycie w tłumie równie wycieńczonych i zdenerwowanych osób stanowi wówczas nie lada wyzwanie.
Z każdym dniem coraz jaśniej widać, jak bardzo człowiek przywiązany jest do codziennych rytuałów, wygód, jak wiele roszczeń ma wobec innych. Tak wchodzi się w oczyszczenie. Czas pozbyć się złudzeń na temat własnych przymiotów, zasług etc. Korzystanie z uprzejmości napotkanych ludzi uświadamia, jak bardzo jesteśmy zależni od siebie nawzajem. Wszystko ulega uproszczeniu. Nagle ważny staje się tylko kawałek podłogi, na którym można rozłożyć śpiwór, mocne buty i kanapka z pasztetem. Rezygnacja z udogodnień sprawia, że człowiek zaczyna czerpać radość nawet z herbaty z cytryną. Obcy sobie ludzie zaczynają dzielić się ze sobą nawet wodą, a widząc dogodne miejsce odpoczynku czekają, aż zajmie je ktoś bardziej zmęczony. Bycie razem ma taką moc, że po całodziennym marszu, cała grupa jeszcze uczy się „śpiewać” psalm w języku migowym.
W pielgrzymowaniu nie chodzi przecież o „nabicie” kilometrów na niebiański licznik. I choć krążą wieści, że członkowie niektórych grup w ramach umartwienia nie myli się (ach te plotki!) i nie brali udziału w wesołych śpiewach (cóż… w niektórych plotkach jest ziarno prawdy), nie to jest istotne. Ważne, czy pielgrzymka stała się czasem, kiedy coś w człowieku umarło, aby dać miejsce nowej Prawdzie.
Danka Kotula