Wystawa jest podsumowaniem wcześniejszych indywidualnych pokazów rysunku i obiektów przestrzennych prezentowanych publicznie od 2018 roku i zatytułowanych: „Stolik dla samotnego poety”, „Stoliki dla samotnego artysty”, „Stoliki dla samotnych artystów”, „W blasku Złotego Księżyca. Stoliki dla opuszczonych…”. Jest także ich kontynuacją oraz rozwinięciem rysunkowego cyklu pt. „Złote Księżyce”, który zapoczątkowany został w okresie pandemii, czyli w czasie zagrożenia, strachu i tragicznych wydarzeń jakie dotknęły ludzkość.
[...]
Bez względu na tytuły oraz okres powstania cykli prezentowanych prac, łączą je dwa podstawowe elementy – wszechświat, w bardzo szerokim rozumieniu znaczenia tego słowa oraz istniejący w nim człowiek, uwikłany w meandry życiowych zdarzeń, naznaczony samotnością, alienacją, stratą, opuszczeniem, bólem, niepewnością, niespełnionymi pragnieniami i niezależnymi od niego sytuacjami życiowymi, które wytyczają niewiadomą drogę ku kresowi ziemskiego bytu.
Wystawa odnosi się do problemów związanych z uniwersalnymi wartościami dotyczącymi człowieka i jego istnienia w kontekście zagadnień egzystencjalnych. Stanowi próbę ikonograficznej wizualizacji zjawisk, od doczesnej sfery trudnej egzystencji do sfery metafizycznej i ponadczasowej.
( Teskt do wystawy J.Warchoł - fragment)
