W środę 24 listopada turecki noblista Orhan Pamuk spotka się z czytelnikami podczas tegorocznej edycji Festiwalu Conrada.

Radio Kraków wychodzi na przeciw olbrzymiemu zainteresowaniu spotkaniem z Orhanem Pamukiem. Tureckiego noblistę będzie można usłyszeć w transmisji na antenie naszej rozgłośni. Razem z Krakowskim Biurem Festiwalowym przygotowujemy dla słuchaczy nie tylko dźwiękową relację bezpośrednią. Ci, którzy nie dostali biletów do Audytorium Maximum będą mogli posłuchać transmisji w radiu albo w internecie.

Urodzony w Stambule w 1952 roku Orhan Pamuk to obecnie jeden z najważniejszych pisarzy świata. Szwedzka Akademia uzasadniając werdykt noblowski napisała: .

Pierwsza powieść Pamuka Cevdet Bej i synowie została opublikowana w 1982 roku. Kolejne wydawane w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ugruntowały jego pozycję. Dzisiaj, pisarz jest laureatem najbardziej prestiżowych nagród literackich na świecie.

W Polsce nakładem Wydawnictwa Literackiego ukazało się już 11 książek Orhana Pamuka: Śnieg , Nazywam się Czerwień , Nowe życie , Stambuł. Wspomnienia i miasto , Dom ciszy , Biały zamek , Muzeum niewinności , Cevdet Bej i synowie oraz Czarna księga .

W tym roku nakładem Wydawnictwa Literackiego ukazały się dwa tomy: zbiór esejów i opowiadań Pamuka pt. "Inne kolory",
oraz zbiór tekstów "Pisarz Naiwny i sentymantalny" - eseje składające się na książkę są zapisem wykładów wygłoszonych przez Orhana Pamuka w 2009 roku na Uniwersytecie Harvarda.

Pamuk zadaje tu sobie fundamentalne, podstawowe pytania na temat literatury. Czym jest powieść? Co łączy literaturę z muzeum? Ile Pamuka jest w Pamuku, czyli jaka jest zawartość materiału autobiograficznego w powieściach Noblisty?

Wychodząc od rozróżnienia na pisarzy oraz czytelników naiwnych i sentymentalnych – ci pierwsi angażują się w tekst, dają się mu porwać i uwieść; ci drudzy traktują go refleksyjnie, analizują, porównują, poszukują ukrytych znaczeń – Orhan Pamuk zastanawia się nad istotą aktu pisania i czytania, sztuką interpretacji oraz istotą gatunku powieściowego. By znaleźć odpowiedź, dokonuje autorskiej analizy własnych powieści, a także sięga po dzieła klasyków – Flauberta, Balzaka, Dostojewskiego, Tołstoja, Manna, Prousta, Joyce'a, Woolf, Borgesa i Calvino.

"Chciałem opowiedzieć o swojej pisarskiej podróży, o postojach, które robiłem w drodze, o tym, czego nauczyły mnie sztuka i forma powieści, o narzucanych przez nie ograniczeniach, o walce z tymi ograniczeniami i przywiązaniu do nich. Chciałem jednocześnie, aby te wykłady były raczej rodzajem eseju lub medytacji na temat sztuki powieści niż podróżą w prywatną przeszłość albo rozważaniem nad ewolucją mojego pisarstwa. (…) Zależało mi jednak przede wszystkim na tym, by przyjrzeć się oddziaływaniu powieści na czytelników oraz temu, jak pracują pisarze i w jaki sposób konstruują swoje książki. Moje doświadczenia jako czytelnika i twórcy powieści nie dają się rozdzielić".