Będzie to opowieść o bliskości, współpracy i wspólnym budowaniu przyszłości - zapowiedział wystawę zespół kuratorski. Złożą się na nią wybrane historie od czasu powstania miasta Podgórza w 1784 roku po jego włączenie do Krakowa w 1915. Przedstawiając opowieści o życiu codziennym krakowian i podgórzan, twórcy ekspozycji skupili się na tym, jak splatały się ich losy, niezależnie od granic miast i dzielącej je Wisły.
Prezentowanym historiom będą towarzyszyć obiekty z epoki, w tym dzieła sztuki, pamiątki i dokumenty. Odwiedzający muzeum będą mogli obejrzeć obrazy Aleksandra Kotsisa, Aleksandra Gierymskiego, Artura Markowicza czy Wojciecha Weissa oraz pamiątki po księciu Józefie Poniatowskim, Henryku Jordanie i Stanisławie Wyspiańskim. Obok nich znajdą się obiekty nieprezentowane dotąd szerszej publiczności, jak monstrancja z kościoła św. Józefa zaprojektowana przez Jana Sas-Zubrzyckiego i kronika krakowsko-podgórskiej parafii ewangelickiej.
Proces łączenia Krakowa i Podgórza toczył się od 1901 r., kiedy Sejm Krajowy wydał zgodę na poszerzenie Krakowa. Trwające latami negocjacje były pełne napięć, wielokrotnie je zrywano i wznawiano. Także finalna decyzja o połączeniu nie została podjęta jednogłośnie, ponieważ sześciu radnych podgórskich do końca głosowało przeciwko.
Formalne połączenie miast zostało przypieczętowane symbolicznym podaniem dłoni przez prezydenta Krakowa Juliusza Lea i burmistrza Podgórza Franciszka Maryewskiego. Do spotkania doszło 4 lipca 1915 r. na moście łączącym oba brzegi Wisły.
Przyłączenie Podgórza do Krakowa domknęło proces budowy tzw. Wielkiego Krakowa. Pierwsze gminy przyłączono do Krakowa w 1910 r. Były to m.in. Dębniki, Krowodrza, Łobzów, Zwierzyniec, Zakrzówek z Kapelanką, Grzegórzki. Podgórze odgrywało w tym procesie kluczową rolę jako gmina zamożna i świetnie rozwinięta przemysłowo.