Kraków uczcił Święto Wojska Polskiego

. Mimo deszczu - wojskową musztrę - obserwowało sporo krakowian. Oficjalne obchody Święta Wojska Polskiego w środę w Warszawie.

Uroczysta odpraw wart przed Grobem Nieznanego Żołnierza, wręczenie przez prezydenta nominacji generalskich oraz festyn żołnierski. To główne punkty obchodów przypadającego 15 sierpnia Święta Wojska Polskiego. Zostało ustanowione na pamiątkę zwycięstwa Polaków nad Armią Czerwoną w Bitwie Warszawskiej 1920 roku. Bitwę uważa się za jedną z 18. najważniejszych bitew w dziejach świata. Zapewniła ona Polsce niepodległość i uchroniła Europę przed rewolucją bolszewicką. W świadomości Polaków przetrwała jako "Cud nad Wisłą".

W PRL, Dzień Wojska Polskiego był obchodzony w październiku, w rocznicę bitwy pod Lenino. Święto ustanowiła Rada Państwa w 1950 roku, uznając tę bitwę za początek braterstwa Wojska Polskiego z Armią Czerwoną.
Obchody 15 sierpnia przywrócił Sejm III Rzeczpospolitej uchwałą z 1992 roku. Święto ustanowione rozkazem generała Stanisława Szeptyckiego w 1923 roku, nie zostało bowiem anulowane żadnym aktem prawnym. Obchodzono je w II Rzeczpospolitej, w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, w oddziałach Państwa Podziemnego, a także w Wojsku Polskim utworzonym na froncie wschodnim.

W II Rzeczpospolitej obchodzono nie Święto Wojska Polskiego, lecz Święto Żołnierza Polskiego, dla uznania zasług żołnierzy walczących w Bitwie Warszawskiej o byt narodu i państwa. Wśród historyków zajmujących się badaniami tego okresu dziejów Polski, przeważa opinia, że o zwycięstwie w 1920 roku zdecydowała nie tylko taktyka marszałka Piłsudskiego, lecz także odwaga i poświęcenie zwykłych żołnierzy.
Rozkaz ministra spraw wojskowych, generała Szeptyckiego, ustanawiający święto głosił, że "w dniu tym Wojsko i Społeczeństwo czci chwałę oręża polskiego, której uosobieniem i wyrazem jest żołnierz. W rocznicę rozgromienia nawały bolszewickiej pod Warszawą święci się pamięć poległych w walkach z wiekopomnym wrogiem o całość i niepodległość Polski".


Bitwa Warszawska była jednym z ważniejszych starć wojny polsko-bolszewickiej, wywołanej przez Rosję radziecką, dążącą do podboju państw europejskich i przekształcenia ich w podległe republiki. Wojna toczyła się lutego od 1919 roku, została zakończona zawieszeniem broni w październiku 1920 roku, ostatecznie zaś - podpisaniem traktatu w Rydze, 18 marca 1921 roku.
Straty Rosjan w Bitwie Warszawskiej oszacowano na 25 tysięcy zabitych. Do niewoli wzięto 66 tysięcy jeńców. Polskie straty wyniosły 14 i pół tysiąca poległych, 22 tysiące rannych i 10 tysięcy zaginionych.

92 lata temu, 15 sierpnia 1920 roku nastąpił przełom w wojnie polsko-bolszewickiej. W sposób nagły nastąpiło odwrócenie sytuacji - przegrywająca do tej pory armia polska pobiła wojska generała Michaiła Tuchaczewskiego atakujące stolicę, a to przyczyniło się do wygrania wojny. Stało się to praktycznie z dnia na dzień, w ciągu zaledwie kilkunastu godzin.
15 sierpnia Polacy odbili Radzymin. Pięć naszych dywizji piechoty wspomaganych brygadą kawalerii tworzyło grupę manewrową dowodzoną przez Józefa Piłsudskiego. Przełamała ona radziecką obronę pod Kockiem i Cycowem i natarła na tyły wojsk bolszewickich. Tuchaczewski został zmuszony wycofać się nad Niemen.

Wojna polsko-rosyjska była najpoważniejszym konfliktem zagrażającym istnieniu państwa polskiego od czasu odzyskania niepodległości w 1918 roku. Rosjanie realizowali bolszewicki plan przyspieszenia rewolucji światowej i podbicia Europy, Polacy natomiast walczyli o zachowanie niepodległości.
Wojnę poprzedziła próba zawarcia przez Marszałka Józefa Piłsudskiego związku federacyjnego z Litwą i pomoc Ukrainie w stworzeniu własnego państwa. Bolszewicy odpowiedzieli na to ofensywą, która doprowadziła ich armie pod Warszawę. Mimo ogromnej przewagi, ponieśli druzgocącą klęskę. Piłsudskiemu udało się zatrzymać bolszewików pod Warszawą oraz okrążyć i rozgromić pozostałe armie sowieckie.

Marek Mędela/IAR/bp