Grana kilkaset razy w dwudziestu krajach na pięciu kontynentach „Umarła klasa” to niezwykle osobista, a zarazem bardzo uniwersalna opowieść o przemijaniu i niemożności powrotu do przeszłości. „Newsweek” uznał ten spektakl z komunistycznej Polski za światowe przedstawienie 1976 roku. Spektakl „Umarła klasa” miał swoją premierę 15 listopada 1975 roku w Galerii Krzysztofory w Krakowie. Wraz z tym spektaklem Kantor zainaugurował przełomowy, a jednocześnie najbardziej rozpoznawalny etap swojej twórczości teatralnej, Teatr Śmierci, trwający do śmierci artysty w 1990 roku. W jego ramach powstały takie realizacje jak „Wielopole, Wielopole” (1980), „Niech sczezną artyści” (1985), „Nigdy tu już nie powrócę” (1988) czy „Dziś są moje urodziny” (1991).
Głównym wątkiem wystawy są wszystkie zachowane w kolekcji instytucji obiekty związane ze spektaklem „Umarła klasa”. Prócz zespołu rekwizytów teatralnych ze spektaklu, prezentujemy także m.in. dwa obiekty stworzone przez Kantora w 2 połowie lat 80. z myślą o wystawianiu w przestrzeniach muzealnych idei spektaklu, a także ikonicznego „Chłopca w ławce z Umarłej klasy”, czyli makietę pomnika nagrobnego artysty i jego matki. Zaproponowany zestaw uwidacznia specyfikę dziedzictwa instytucji, do którego należą pozostawione przez Kantora z myślą o kolekcji Cricoteki dzieła, jak i zaprojektowana przez Kantora za życia koncepcja ich rytmicznego eksponowania po jego śmierci.
Do wejścia w dialog ze spektaklem Cricoteka zaprosiła twórcę teatralnego – Krzysztofa Garbaczewskiego, który w swojej pracy reżyserskiej łączy metody z dziedziny współczesnych sztuk wizualnych i performance. Zainspirowana spektaklem „Umarła klasa” interaktywna instalacja „Ani żywa, ani umarła” to cyfrowa interpretacja poetyki teatru Tadeusza Kantora, łącząca estetykę transhumanistyczną z ideami sztuk cyfrowych.
Wystawa zbudowana jest na kanwie „pozostałości po spektaklu” – obiektów, archiwaliów i ich współczesnych opracowań w formie multimedialnej instalacji.
mat.prasowe/jn