Według podań idea chrześcijańskiego dzwonu związana jest ze św. Paulinem z Noli, który jako biskup, koło swojej katedry polecił zawiesić dzwon. To właśnie Paulin miał wynaleźć znaną do dzisiaj konstrukcję składającą się z płaszcza i serca. – Serce, które miało bić dając innym świadectwo o chrześcijańskim życiu – mówił arcybiskup zwracając uwagę, że cele dzwonienia zostały wyrażone w powiedzeniu: „laudo Deum verum, plebem voco, congrego clerum, defunctos ploro, nymbos fugo, festaque honoro”, co znaczy: „wysławiam prawdziwego Boga, wzywam lud, gromadzę kler, opłakuję zmarłych, przepędzam burze (klęski) i czczę święta”.
Idea ta, począwszy od V wieku, rozszerzyły się najpierw na całą Italię, a później na chrześcijański Zachód. To z tej tradycji zrodził się także krakowski Dzwon Zygmunt, który został wykonany w ludwisarni Hansa Behama z Norymbergi w 1520 r. Na jego płaszczu umieszczono postaci świętych Zygmunta i Stanisława oraz herby Polski i Litwy. Dzwon umieszczono na wieży 9 lipca 1521 r., a po raz pierwszy można było usłyszeć jego głos 13 lipca 1521 r.
Według tradycji „Zygmunt” został ulany z armat zdobytych pod Orszą. Zwycięska bitwa z 8 września 1514 r. położyła kres sojuszowi przeciw Zygmuntowi Staremu zawartemu pomiędzy carem Wasylem III a cesarzem Maksymilianem I Habsburgiem i wielkim mistrzem zakonu krzyżackiego Albrechtem Hohenzollernem. „Zygmunt” bił zapewne w czasie hołdu pruskiego w 1525 r. oznajmiając wielkość króla rozbijającego sojusze rosyjsko-niemieckie.
