Inscenizacja Filharmonii Krakowskiej stara się odejść od wiernego odwzorowania historycznych przedstawień. Główną intencją dzieła jest przekazanie swobody decyzyjności jej wykonawcom, czyli młodym artystom z chórów dziecięcych (polskiego i ukraińskiego) działających w Filharmonii, wydobywając przy tym charakterystyczne brzmienia z kompozycji Krásy — muzyki, przepełnionej atmosferą zarówno niepokoju i nadziei, ale również dziecięcego dystansu i dowcipu.
Twórcy korzystając z nowego, znakomitego tłumaczenia Rafała Dziwisza, oddają dzieło dziecięcej wyobraźni, która na każdym etapie scenicznie przedstawionej podróży bohaterów, potrafi dobrać adekwatne środki, dając narzędzia do opowiadania historii sprzed lat. W ten sposób uzyskana zostaje aktualizacja wartościowego historycznie dzieła.
Twórcy i realizatorzy oraz dyrekcja Filharmonii Krakowskiej wraz z całym zespołem zapraszają na niezwykłą podróż dziecięcej fantazji przez świat pełny przeszkód i zagrożeń, w którym najbardziej wartościowa walka zaczyna się w wyobraźni.
Wykonawcy:
Chór Chłopięcy i Dziewczęcy Filharmonii Krakowskiej
Ukraiński Chór Dziecięcy Filharmonii Krakowskiej
Zespół Instrumentalny Filharmonii Krakowskiej
Maciej Tworek – kierownik muzyczny/dyrygent
Patryk Wyborski – Brundibár
Bartosz Buława – reżyser
Rafał Dziwisz – tłumaczenie
Anna Maria Macugowska – scenografia
Adrianna Iwanejko – kostiumy
Karolina Jacewicz – multimedia
Historia opery Brundibár wiąże się z tragicznymi wydarzeniami II wojny światowej. Napisana w 1938 roku swoją premierę miała w okupowanej przez Niemców Pradze, gdzie została wykonana przez dzieci w żydowskim sierocińcu. W 1942 roku rozpoczęły się masowe transporty czeskich Żydów do obozu w Terezínie, tam Krása zaaranżował ją na instrumenty, którymi dysponował. Premiera wersji terezińskiej miała miejsce 23 września 1943 roku w sali koszar magdeburskich – wykonania opery w Filharmonii Krakowskiej odbędą się zatem niemal dokładnie 81 lat po premierze w obozie.
Naziści wykorzystali nową specjalną inscenizację Brundibára na potrzeby filmu propagandowego Der Führer schenkt den Juden eine Stadt (Hitler daje Żydom miasto), a tę samą produkcję wystawiono podczas inspekcji Terezína przez Międzynarodowy Czerwony Krzyż we wrześniu 1944 roku. Było to ostatnie z pięćdziesięciu pięciu przedstawień w getcie w Terezínie; wkrótce rozpoczęto wywóz artystów m.in. do obozu w Auschwitz.