Salomea zmarła w Skale koło Ojcowa 750 lat temu w założonym przez siebie pierwszym klasztorze klarysek na ziemiach polskich. Na własną prośbę została pochowana w kościele franciszkanów w Krakowie. Jej ciało najpierw spoczywało w nawie głównej świątyni. Po beatyfikacji zostało przeniesione do specjalnie jej poświęconej kaplicy i umieszczone w głównym ołtarzu. Relikwie Salomei przechowywane są w niewielkiej trumience zrobionej ze złoconej blachy.

Na blasze znajdują się ażurowe ozdoby srebrne: z przodu orzeł polski w jednej łapie trzyma lilię z wieńcem, a w drugiej berło z koroną królewską. Na czterech rogach figury przedstawione są cztery cnoty: sprawiedliwości, nadziei, cierpienia i wiary.

"Po rekognicji (rozpoznaniu, badaniu, potwierdzeniu tożsamości-PAP) część relikwii na jesieni, w bliskości wspomnienia liturgicznego Błogosławionej, przypadającego 19 listopada, trafi do klasztorów klarysek polskich, które powstały w XX w., do Miedniewic, Skaryszewa, Zamościa i Sandomierza" – powiedział PAP o. Piotr Bielenin, gwardian klasztoru.

W piątek o godz. 16.30 pod przewodnictwem o. prowincjała Mariana Gołąba odbędzie się msza św. z ponownym wprowadzeniem relikwii bł. Salomei, a następnie nabożeństwo przy jej grobie.

O. Bielenin wyjaśnił, że rekognicja odbywa się według ściśle określonych przez watykańską Kongregację do Spraw Świętych zasad, a na jej zakończenie powstaje specjalny protokół.

Salomea Piastówna urodziła się w 1211 r. w Krakowie. Była córką księcia małopolskiego Leszka Białego z dynastii Piastów i ruskiej księżniczki Grzymisławy Rurykowicz. Salomeę ochrzcił kronikarz, biskup krakowski Wincenty Kadłubek.

Salomea - zgodnie z przekazami - była żoną władcy węgierskiego Kolomana Halickiego w dziewiczym małżeństwie. Po śmierci Kolomana (zmarł w 1241 r. w wyniku ran odniesionych w bitwie nad rzeką Sajo) wróciła z Węgier do Krakowa. W 1245 r. w Sandomierzu przyjęła habit klaryski, a jej brat Bolesław Wstydliwy ufundował pierwszy klasztor klarysek w Polsce – w Zawichoście (tu sprowadził klaryski z Czech) koło Sandomierza, przeniesiony potem – w obawie przed najazdami Tatarów – do Skały koło Ojcowa.

 

 

 

(PAP/ko)