Dwa dni wcześniej zmarł jeden z największych „łobuzów od historii”- Stalin. Kilkadziesiąt minut przed nim odszedł jeden z największych kompozytorów - Sergiusz Prokofiew. W pogrzebie przywódcy „Imperium zła” brały udział miliony.
Kompozytora, który uznany został przez Stalina za „wroga ludu”, żegnało kilka osób. Co należy uznać za akt odwagi. Żona kompozytora - hiszpańska śpiewaczka odbywała wtedy karę, zaaresztowana za „szpiegostwo”, gdy próbowała wysłać pieniądze do matki w Hiszpanii i została skazana na 20 lat obozu.
Tak 7 marca 1953 wspominała wybitna śpiewaczka - Galina Wiszniewska: „Ulice Moskwy były zatarasowane, wstrzymano komunikację. Niemożliwe było wynajęcie samochodu, dlatego wielką trudność sprawiało przewiezienie trumny z ciałem Prokofiewa z jego mieszkania na wąskiej uliczce niedaleko Teatru na ulicy Miusskiej. Tam miały się odbyć uroczystości żałobne. Wszystkie kwiaciarnie i oranżerie były puste. Kwiaty wykupiono dla wodza i nauczyciela wszystkich czasów i wszystkich narodów. Nie udało się kupić nawet wiązanki dla wielkiego kompozytora rosyjskiego. W gazetach nie znaleziono miejsca, żeby zamieścić jego nekrolog. Wszystko należało do Stalina nawet ciało zaszczutego przez niego Prokofiewa. Na ulicy Miusskiej, w mrocznej, wilgotnej sali było prawie pusto - stali tylko bliscy przyjaciele, którzy mieszkali w pobliżu lub zdołali przedrzeć się przez kordony".
Stalin prześladował wielkiego artystę nawet po śmierci. W histerii, która po śmierci „Wodza Narodów” ogarnęła państwa komunistyczne, mało kto miał odwagę, by uczcić pamięć jednego z największych kompozytorów XX wieku. Jednym z nielicznych był wybitny polski dyrygent
Grzegorz Fitelberg, który podczas próby kierowanej przez siebie Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach (Stalinogród!) prosił o wstanie z miejsc. I przemówił: „Wczoraj w Moskwie zmarł wielki radziecki... kompozytor – Sergiusz Prokofiew. Proszę o uczczenie go minutą ciszy.” A po dłuższej przerwie odwrócił się w stronę pierwszego skrzypka i scenicznym szeptem dorzucił: „Podobno Stalin też umarł...”
Tak - Stalin umarł, a Prokofiew żyje w swojej muzyce.
Uwielbiamy jego balet „Romeo i Julia”. Jego fragment od paru lat wykorzystywany jest często w reklamach (od piwa po telekomunikację):
Brytyjskie trio Emerson Lake and Palmer, które uwielbiało sięgać po klasyczne tematy, tak interpretowało ten fragment:
Sting też sięgał po muzykę kompozytora:
To piosenka z jego pierwszej płyty:
Ach i jeszcze pani Martha:
I Sting z Claudio Abbado:
https://www.youtube.com/watch?time_continue=1&v=jzjIlni8_qg
I David Bowie:
https://www.youtube.com/watch?time_continue=3&v=kpoizq-jjxs
A tu (1910-12) chyba antycypował powstanie Mistrza i Małgorzaty:
https://www.youtube.com/watch?time_continue=1&v=45mXvaIW02c
Prokofiew wpisał się też w historię Krakowa, bo to właśnie nasza opera jako jedyna w Polsce ma w repertuarze niezwykłe jego dzieło - "Miłość do trzech pomarańczy".
Cztery lata temu ta opera, która pierwszy raz pokazana została w Chicago w 1921 roku, miała właśnie w Krakowie swoje polskie prawykonanie. Tak recenzowała to wydarzenie w Radiu Kraków Justyna Nowicka http://www.radiokrakow.pl/kultura/milosc-do-trzech-pomaranczy-recenzja/
