Zbigniew Herbert urodził się 29 października 1924 r. we Lwowie, zmarł 28 lipca 1998 r. w Warszawie. Był poetą, eseistą i dramatopisarzem. W swojej twórczości nawiązywał do tradycji i symboli cywilizacji śródziemnomorskiej oraz wyrosłej na jej gruncie kultury chrześcijańskiej Europy, rozważając na tym tle zagadnienia moralne i kondycję duchową współczesnego człowieka.
Tomy jego wierszy („Struna światła”, 1956; „Hermes, pies i gwiazda”, 1957; „Studium przedmiotu”, 1961; „Napis”, 1969; „Pan Cogito”, 1974; „Raport z oblężonego Miasta”, 1983; „Elegia na odejście”, 1990; „Rovigo”, 1992; „Epilog burzy”, 1998) oraz zbiory esejów („Barbarzyńca w ogrodzie”, 1962; „Martwa natura z wędzidłem”, 1993; „Labirynt nad morzem”, 2000; „Król mrówek”, 2001) należą do najważniejszych osiągnięć polskiej literatury drugiej połowy XX w. Był również autorem sztuk scenicznych i słuchowisk radiowych („Jaskinia filozofów”, 1956; „Drugi pokój”, 1958; „Rekonstrukcja poety”, 1960; „Lalek”, 1961; „Listy naszych czytelników”, 1972).
Utwory Zbigniewa Herberta tłumaczone były na 35 języków i wielokrotnie nagradzane prestiżowymi nagrodami. W literaturze światowej Herbert rozpoznawany jest przede wszystkim dzięki swojemu poetyckiemu alter ego, postaci Pana Cogito.
(Fundacja im. Zbigniewa Herberta)

Piotr Matywiecki w eseju "Zbigniew Herbert - sylwetka twórcza" pisze:
Najważniejsza - i najlepiej w całym świecie znana - jest poezja, od debiutu wyróżniająca się rozpoznawalnym tonem, poezja, którą krytyka i czytelnicy od początku przyjęli z niezwykłym entuzjazmem. Odznacza się ona cechą szczególną w erze wybujałych i ekstrawaganckich indywidualizmów: dla kształtowania się stylu poety najwięcej znaczył głos zbiorowości ludzi prawych - ukrywa się w tym przekonanie, że prawość jest przeważającą etyczną cechą ludzkiego rodzaju, chociaż z drugiej strony Herbert nie ma złudzeń, co do zła kryjącego się w ludzkiej naturze. Poezja Herberta lokowała swój punkt widzenia w oczach wrażliwego i uczciwego człowieka żyjącego w trudnych czasach, sublimowała jego odczucie zachwytu, piękna i dobra, ujawniała jego obrzydzenie, krzywdę i zgorszenie. Był Herbert typem intelektualisty, który mądrość czerpie raczej z sensu powszechnego niż z erudycji, chociaż zasadnie uważano go za przedstawiciela "poezji myśli".


W naszym radiowym archiwum zachowaliśmy głos Zbigniewa Herberta czytającego swoje wiersze. Nagrania powstały dzięki Romanie Bobrowskiej w 1998 roku , kilka miesięcy przed śmiercią poety.

Nakładem wydawnictwa a5 ukazało się właśnie nowe wydanie "Króla mrówek" Zbigniewa Herberta.
Jak pisze w posłowiu Ryszard Krynicki:
Jest to książka nad którą Zbigniew Herbert pracował chyba najdłużej - prawie dwadzieścia lat - i nie zdążył jej ukończyć. (...) Nie ma jednego ostatecznego zapisu tej książki, przygotowanego do druku. Istnieje wydruk komputerowy, który powstał w ostatnich latach życia Herberta i którego ciężko chory poeta nie zdążył już skorygować. (...) Dzięki niemu możemy jednak przynajmniej się domyślać, jakie utwory miały znaleźć się w "Królu mrówek" ostatecznie.

W "Królu mrówek" Herbert stworzył prywatną mitologię, ale nie jest to kolejna, popularna książka o starożytnych bogach i herosach. Bohaterami jego esejów stały się często drugoplanowe postaci, jak pisze Ryszard Krynicki "bogowie , potwory i ludzie zaplątani w mity i ludzką - nieludzką - historię".