Prekursorem europejskiego leczenia uzdrowiskowego był żyjący w XVI w. Paracelsus, który pacjentom zalecał wodne terapie. W Polsce pierwsze takie kuracje oferowano w Iwoniczu Zdroju i w Cieplicach, a korzystała z nich m.in. królowa Marysieńka Sobieska.
Prawdziwy rozkwit uzdrowiska przeżyły w XIX w., a leczono w nich wówczas prawie wszystkie choroby – włącznie z wadami wzroku i słuchu. To wtedy popularna stała się m.in. Krynica Zdrój, gdzie stałymi bywalcami byli Jan Matejko, Henryk Sienkiewicz i Józef Kraszewski, a w okresie międzywojennym: Helena Modrzejewska, Władysław Reymont i Jan Kiepura. Nie mniej uznanych gości miał Rymanów Zdrój – leczyli się tam np. Kornel Makuszyński i Stanisław Wyspiański, oraz Nałęczów, gdzie bywali: Zofia Nałkowska, Bolesław Prus, Ignacy Paderewski.
Wraz z rozwojem farmacji oraz dużymi ograniczeniami w dotowaniu tej formy leczenia przez władze, uzdrowiska w większości krajów Europy zaczęły pustoszeć i powoli zanikać. W Polsce nieustająco cieszą się powodzeniem.
Co to jest uzdrowisko, jakie kryteria musi spełniać dana miejscowość by zyskać status uzdrowiska?
Czy pobyt w uzdrowisku znacząco wpływa na nasze zdrowie? Jakie schorzenia leczy się w małopolskich uzdrowiskach? Kto i na jakiej podstawie może wyjechać "do wód"
Jakie są medyczne podstawy leczenia uzdrowiskowego? Odpowiedzi na te m.in. pytania w rozmowie Katarzyny Pelc z dr Ewą Svejdą-Hutnikiewicz - Konsultantem wojewódzkim d.s. balneologii i medycyny fizykalnej oraz dr Jerzym Piwkowskim - Naczelnym Lekarzem Uzdrowiska dla uzdrowisk zlokalizowanych na terenie województwa małopolskiego.
KP/kp